It's strange how the death of people I don't know, can affect me this much.
Since the moment I heard the news in the evening of July 17th, it's been on my mind almost constantly.
The moment I heard the news, I hated that I lived on earth that day. On an earth where there's wars, due to which innocent people die. People who had nothing, absolutely nothing to do with the struggles in those countries.
Earth was a f*king shit place to be that day.
My heart goes silent, thinking about the loss of so many people.
My heart goes silent, thinking about the immense pain the families, friends & loved ones are going through.
My heart goes silent, thinking I could have known someone who was in that plane.
My heart goes silent, when I see the tears of others.
My heart goes silent, when also tears roll down my cheeks.
My heart goes silent, when I see all the flowers on the ground.
My heart goes silent, when I see many people paying their respects. Leaving their name in a book, just to show they care and are touched by what happened.
My heart goes silent, when that first coffin was being carried out of that plane. You realize this really happened.
My heart goes silent, when I saw 40 hearses driving behind each other. Each carrying somebody's loved one.
My heart goes silent, knowing there will be 253 more coffins and hearses.
My heart goes silent.
My heart roars, when I ask why.
My heart roars, that because of someone's war those innocent people had to die.
My heart roars, when I see the whole process goes so slow.
My heart roars, when I heard people were messing around with the bodies and other evidence.
My heart roars, thinking about the reason for wars and how they are fought.
My heart grows silent with respect to all the people who helped collect the bodies and did so with respect. Those who are identifying them now. Those who investigate this tragedy. Those in the governments who need to make the right choices.
My heart grows silent with respect to all those who mourn the loss of one or more of these people, people that I don't know.
My heart goes silent.
#MH17
___________________________________________________
Het is vreemd hoe de dood van mensen die ik niet ken, mij zoveel raakt.
Sinds het moment dat ik het nieuws hoorde in de avond van 17 juli, is het bijna constant in mijn gedachten geweest.
Op het moment dat ik het nieuws hoorde, haatte ik het om op aarde te leven die dag. Op een aarde waar oorlogen zijn, waardoor er onschuldige mensen het leven laten. Mensen die niks, absoluut niks te maken hadden met de problemen tussen die landen.
Aarde was een kutplek om te zijn die dag.
Mijn hart wordt stil, als ik denk aan het verlies van zoveel mensen.
Mijn hart wordt stil, als ik denk aan de immense pijn die de families, vrienden en geliefden nu moeten voelen.
Mijn hart wordt stil, als ik bedenk dat er ook zomaar een bekende van mij in dat vliegtuig had kunnen zitten.
Mijn hart wordt stil, als ik de tranen van anderen zie.
Mijn hart wordt stil, als er een traan over mijn wang rolt.
Mijn hart wordt stil, als ik de bloemen op de grond zie liggen.
Mijn hart wordt stil, als ik zie dat zoveel mensen hun deelneming komen betuigen. Hun naam achterlaten in een boek, om zo te laten zien dat 't ze raakt wat er is gebeurd.
Mijn hart wordt stil, wanneer die eerste kist uit het vliegtuig werd gedragen. Dan realiseer je dat 't echt is.
Mijn hart wordt stil, wanneer ik 40 lijkwagens achter elkaar aan zie rijden. Elk dragend iemands geliefde.
Mijn hart wordt stil, wetende dat er nog 253 andere kisten en lijkwagens zullen volgen.
Mijn hart wordt stil.
Mijn hart schreeuwt, als ik me afvraag waarom.
Mijn hart schreeuwt, dat er door iemand anders zijn oorlog deze onschuldige mensen moesten doodgaan.
Mijn hart schreeuwt, wanneer ik zie dat het allemaal zo langzaam gaat.
Mijn hart schreeuwt, toen ik hoorde dat mensen met lichamen en ander bewijs aan het knoeien waren.
Mijn hart schreeuwt, wanneer ik denk aan de redenen voor oorlogen en de manier waarop ze bevochten worden.
Mijn hart wordt stil met respect voor alle mensen die hielpen de lichamen te verzamelen en dit respectvol deden. Voor hen die deze nu aan het identificeren zijn. Voor hen die deze tragedie onderzoeken. Voor hen in de regeringen die de juiste keuzes moeten maken.
Mijn hart wordt stil met respect voor hen die rouwen om het verlies van één of meerdere mensen, mensen die ik niet ken.
Mijn hart wordt stil.
#MH17
No comments:
Post a Comment